Mijn allereerste geboortereportage
Afgelopen maandag had ik een sunflower shoot gepland staan in de middag. Een dag eerder werd die afgezegd. En achteraf gezien denk ik dit is niet zomaar toeval. Alles gebeurt met een reden (ja hoor, daar komt mijn zweverige kant weer, haha).
Maandag is de vrije dag van mijn man. Vaak doen we dan iets samen met onze jongste dochter. Dit keer stond alleen haar tandartsafspraak gepland. Zelf voelde ik me die ochtend totaal niet fit vrouwenkwaaltjes (if you know what I mean 😉) en daar bovenop een lichte migraine. Ik stond al moe en futloos op.
Met een koffie in mijn hand zat ik aan de keukentafel, terwijl mijn peuter door het huis rende. En toen ineens… kreeg ik een appje.
⸻
“Debora, heb jij vandaag wat op de planning staan?”
Ik keek even verbaasd naar mijn telefoon en typte terug:
“Nee, niet echt. Hoezo?”
“Ik ga bevallen en we willen het toch graag vast laten leggen.”
Mijn hart sloeg een slag over.
“Wanneer?” vroeg ik.
“Nu!”
Ik moest lachen. “Maar ik ben helemaal niet voorbereid,” schreef ik terug.
Waarop zij reageerde: “Ik ook niet!”
Dat brak meteen het ijs. Ik voelde de spanning, maar ook een soort kracht in mezelf wakker worden.
⸻
Voorbereiden in sneltreinvaart
Ze vertelde dat ze 3 cm ontsluiting had en het fijn zou vinden als ik bij 7 cm zou komen. Toch voelde ik dat deze bevalling snel zou gaan. Geen idee waarom, maar mijn intuïtie riep het keihard. En dit zou mijn allereerste geboortereportage worden.
Dus ik ijsberend door de keuken, mijn man verteld wat er aan de hand was, ondertussen snel mijn camera opgeladen. Onze dochter klaargemaakt, een dikke kus gegeven en succes gewenst bij de tandarts. En toen hup, de auto in.
Ik stuurde nog een berichtje:
“Ik ga alvast naar het ziekenhuis. Laat je me weten als je op 7 cm zit? Voel je vooral niet gehaast, hoe lang het ook duurt. Ik wacht beneden.
Maar diep vanbinnen dacht ik: het gaat sneller dan we denken.
⸻
Het tempo schiet omhoog
Nog geen kwartier later trilde mijn telefoon opnieuw.
“Ben je er al? Je moet nu komen, het gaat heel snel!”
Gelukkig was ik vlakbij. Snel parkeren, ademhalen, spullen pakken. En ondertussen? Mijn hart bonsde in mijn keel. De zenuwen gierden door mijn lijf. Dit was het moment waar ik zo lang naar had uitgekeken, maar tegelijkertijd dacht ik: kan ik dit wel?
1001 gedachten tolden door mijn hoofd.
Maar op het moment dat ik de deur van de verloskamer opendeed en zachtjes binnenstapte, gebeurde er iets bijzonders.
De spanning viel van me af. Een warm schild van rust en kalmte daalde over me heen. Alsof ik precies daar hoorde te zijn.
⸻
De geboorte zelf
In de kamer hing een intense, maar tegelijk serene sfeer. Je voelt meteen dat dit een ruimte is waar nieuw leven zich aandient. De moeder was volledig gefocust, de partner naast haar straalde kracht en liefde uit. Ik bewoog stil en respectvol, alsof ik één werd met de achtergrond.
Toen ik binnenkwam, zat Fayette in haar bevallingsbad met haar partner gehurkt voor haar. Bij elke wee probeerde hij de pijn te verlichten door die weg te masseren.
Samen vormden ze een kleine cocon van kracht en verbondenheid, helemaal in hun eigen wereld.
Ik hoorde haar ademhaling, zag de kracht in haar ogen, de steunende hand van haar partner. En ik voelde tranen prikken niet omdat ik emotioneel afgeleid was, maar omdat het zó puur en rauw was. Dit zijn de momenten die je niet in woorden kunt vatten.
En toen… hun prachtige dochter kwam ter wereld.
Ik moest even heel hard op mijn lip bijten om niet te huilen van emotie.
Daar was ze dan. Zo mooi, zo klein, zo bijzonder. Alles in die kamer leek stil te vallen, behalve de liefde die tastbaar aanwezig was.
Mijn camera klikte, maar bijna onhoorbaar. Geen enkel beeld voelde gemaakt — het waren pure momenten die zich voor mijn ogen ontvouwden.
⸻
Mijn gevoel achteraf
Toen ik later naar huis reed, kon ik het bijna niet bevatten. Mijn allereerste geboortereportage. Ik had me van tevoren zoveel zorgen gemaakt: zou ik het aankunnen, zou ik de juiste momenten vastleggen, zou ik niet in de weg lopen?
Maar alles verliep precies zoals het moest zijn. Alsof ik werd meegenomen in een stroom van vertrouwen. Alsof dit altijd al mijn pad had moeten zijn.
Het was rauw, het was intens, het was liefde in haar puurste vorm. En ik mocht dat vastleggen.
⸻
Een nieuw begin
Dit was voor mij niet alleen de eerste geboortereportage, maar ook een bevestiging: dít is wat ik wil doen. Deze verhalen vastleggen. Deze herinneringen tastbaar maken.
Want een geboorte is niet zomaar een moment. Het is het begin van een levensverhaal. En hoe bijzonder is het dat ik daar met mijn camera een klein stukje van mag zijn?
Reactie plaatsen
Reacties